Uzun zamanlardan sonra ilk kez bir Zenci kisiliginin selaminda duydum samimiyeti.Bilir misin Nun;buralarda insani sessizligi ile icine gomebilecek sokaklar var.Ve yüzünü tirmalayan donuk bakislar.
Oysa benim kulaklarima birinin ölüm izinleri cinliyordu.Let me die dedikce cildiriyordu düsüncelerim.Bir insanin ölmesine nasil izin verilir ki?
Önce dudagina takilan gülümsemeyi görüp sasirdim,tanisiyor muyduk?sanmiyorum.Sesini kistigim an isittim selami.Ve o an gordum samimiyetin gercek anlamini.Ve iste aslinda tam da buydu aranilan/aradigimiz.Hic de zor degildi gülümseyebilmek.Ilk defa böylesine yüregimde hissettim Allah’in selamini.Zorunda oldugu icin degil,istedigi icin.Sanirim gercekten hissedebiligi icin.
Eksik bir sey mi var diye sorup duruyordum kendime Ezgi’nin Günlügü ile beraber;cevap tez geldi icimden..Keske eksik olanlar tek bir seyden ibaret olsaydi.
Aradan cok zaman gecmedi,otobüs geldi.Kapidan seke seke girdim iceri.Icimde limuzine biniyormusum edasi.Sesimde baharlar...
Suratima bile bakmayan söfere en icten merhabalar...
Cevap alamasam bile ehemmiyeti yoktu zira tüm bildiklerim yenilenmisti ve hic tanimadigim halde beni duru samimiyetle tanistiran zencinin selamini tasiyordum o gün.
Ve bugüne kadar bu yabanci dil,hic böylesi güzel gelmemisti kulagima,böylesi istekli dökülmemisti dudaklarimdan.
Buralarda aslinda yalnizsin Nun.Ve cogunlukla ayni sarki dolanir diline.Karanlik bir gecede,icindeki nesenin ölümüne sahid olacakken baslarsin söylemeye;
Bu kente yalnizlik cöktügü zaman,
uykusunda bir kus ölür ecelsiz.
Alip da basini gitmek istersin,
karanlik sokaklar kör sagir dilsiz.
Sönük sokak lambalarinin altinda göz yaslarina izin verebilirsin ve sobeletebilirsin kendini karamsarliga.Kendi ic sesini her daim duyabilecek kadar sessizlige büründügün icin,baska sarkilarin senden ölüm izni istemelerini bile dinleyebilir,en can alici yerinde yüreginin hopladigina sahidlik edebilirsin.
Fakat icten bir tebessümle de isinabilir icin.Kisa bir selamlasma sonrasinda da mutlu olabilirsin.
Zaman asimina ugradiktan sonraysa gülersin kendine cokca,gecmisten devsirmelerle o anki hallerine.Cünkü buralarda yalnizsindir ve üsürsün cogunlukla.Ve bir zencinin kardesligini degismessin o an,baska hicbir duyguya.
Ve aglarken bulabilirsin kendini yine sokak lambalarinin altlarinda.
Peki sen Nun?Gozyaslarina izin verdin mi,sokak bitimlerindeki lambalarinin altinda parildamalari icin?
O anlarda neseli olacak kadar cesur olabildin mi?
Oysa benim kulaklarima birinin ölüm izinleri cinliyordu.Let me die dedikce cildiriyordu düsüncelerim.Bir insanin ölmesine nasil izin verilir ki?
Önce dudagina takilan gülümsemeyi görüp sasirdim,tanisiyor muyduk?sanmiyorum.Sesini kistigim an isittim selami.Ve o an gordum samimiyetin gercek anlamini.Ve iste aslinda tam da buydu aranilan/aradigimiz.Hic de zor degildi gülümseyebilmek.Ilk defa böylesine yüregimde hissettim Allah’in selamini.Zorunda oldugu icin degil,istedigi icin.Sanirim gercekten hissedebiligi icin.
Eksik bir sey mi var diye sorup duruyordum kendime Ezgi’nin Günlügü ile beraber;cevap tez geldi icimden..Keske eksik olanlar tek bir seyden ibaret olsaydi.
Aradan cok zaman gecmedi,otobüs geldi.Kapidan seke seke girdim iceri.Icimde limuzine biniyormusum edasi.Sesimde baharlar...
Suratima bile bakmayan söfere en icten merhabalar...
Cevap alamasam bile ehemmiyeti yoktu zira tüm bildiklerim yenilenmisti ve hic tanimadigim halde beni duru samimiyetle tanistiran zencinin selamini tasiyordum o gün.
Ve bugüne kadar bu yabanci dil,hic böylesi güzel gelmemisti kulagima,böylesi istekli dökülmemisti dudaklarimdan.
Buralarda aslinda yalnizsin Nun.Ve cogunlukla ayni sarki dolanir diline.Karanlik bir gecede,icindeki nesenin ölümüne sahid olacakken baslarsin söylemeye;
Bu kente yalnizlik cöktügü zaman,
uykusunda bir kus ölür ecelsiz.
Alip da basini gitmek istersin,
karanlik sokaklar kör sagir dilsiz.
Sönük sokak lambalarinin altinda göz yaslarina izin verebilirsin ve sobeletebilirsin kendini karamsarliga.Kendi ic sesini her daim duyabilecek kadar sessizlige büründügün icin,baska sarkilarin senden ölüm izni istemelerini bile dinleyebilir,en can alici yerinde yüreginin hopladigina sahidlik edebilirsin.
Fakat icten bir tebessümle de isinabilir icin.Kisa bir selamlasma sonrasinda da mutlu olabilirsin.
Zaman asimina ugradiktan sonraysa gülersin kendine cokca,gecmisten devsirmelerle o anki hallerine.Cünkü buralarda yalnizsindir ve üsürsün cogunlukla.Ve bir zencinin kardesligini degismessin o an,baska hicbir duyguya.
Ve aglarken bulabilirsin kendini yine sokak lambalarinin altlarinda.
Peki sen Nun?Gozyaslarina izin verdin mi,sokak bitimlerindeki lambalarinin altinda parildamalari icin?
O anlarda neseli olacak kadar cesur olabildin mi?
1 yorum:
Aralığın ilk yazısı kapımızdan içeri senin kaleminle kapıyı diğer yazılara aralık bırakarak girer içeri Kalem'im... hayırlara vesile ola (:
Yorum Gönder