huzurları yok mu anne ??

huzurları yok mu anne??

--ablacım merkeze bugün geliyosun di mi??

cevap sessizlikti zira hazırlanmaktaydım bile o an kardeşimle buluşacaktım kafamda henüz kendime de dillendirmediğim güzel fikirler geziyordu, evvelce bir gezecektim kendikendime tabağımdaki sevmediğim yemek misali yemeye/yaşamaya zorlandığım şehrin tadına varmaya çalışarak.sevmeiğimden yemediğim bu yemek acı, mayhoş, tatlı.. gelebilirdi bir tadına bakacaktım.ahirinde kardeşimle buluşacaktım.. bakalım bakalım..

çarşı aliş-verişi
hayatıma renk sokma çabası dahilinde cart mavi alınan giysiler
portakalcı teyzenin öğrenci halime istinaden ezik portakal koyma girişimi //öğrenci ezik midir bu bir paradoks mudur??//
öğrenci yhali biten kontör ve sadece ablacım yurdun önündeyime telefoncu amca tarafından 450bin alımıyla kazıklanış // 2 etti, aynı delikten 2 kere sokulmuyozdur inşallah hadis üzre..

kahvaltı
ablanın çikolata, kardeşin sigara krizi
film alış-verişi
kitap soruşturuşu
otobüse biniş...
yola çıkış dervişce gene..
otobüste hoş tevafuklar
iyi insanlar var

yolculuk istikameti : izmit huzur evi

elimizde çikolatamız
otobüste yanımda oturan Halil Amca ben ve kardeşim
beni bile yorucu o yokuşu bitirip huzur evi'ne diriyoruz
amca o kadar bey efendi ki..
hiç bi zaman böyle olamayacağım
saygıyla elini öpüyorum
dedem olmadı hiç
hep dedeleri çok sevdim
ona imrenerek, saygıyla bakıyorum
inşallah şimdi huzurludur ve rahattadır
elinden ilaç torbalarını alıyorum
Allah şifa versin
kardeşim koluna giriyor
yokuş bitiyor
bize yük olmak istemiyor..
kardeşimin kolunu çekiyor kolundan..

bahçesi geniş yeşil binanın içinde kedicikler gözüme çarpıyor.selamlaşıyor Halil amca başka 1 amcayla içeri giriyoruz onla vedalaşarak.ziyaret saati bitmiş ama bence bu çiğnenmesi gereken bir kural (; çiğniyoruz.kolestrol ve şeker ihtimali aklıma tee.. sonra geldiğinden dieisyen eşliğinde dağıtılmak üzere çikolatayı görevliye bırakıyoruz.oturma salonundaki amcanın elini öpüyoruz büyükçe bir kafeterya gibi salona gidiyoruz ki amcalar muhabbette onların da elini öpüyoruz.emekli hepsi.hepsi tam takım dışarı çıkacak gibiler,şık ve bakımlı.kendini salma yok umutsuzluk yok.huzurlular... neden evlerinde huzurlu olamayıp huzur için bu ev'e geldiklerini sormaya gerçekten çekinerek, hikayelerinden korkarak.. sadece izmitli misiniz diyorum.izmit ve istanbullu hepsi.korkuyorum hikayelerinden.. başıma gelecek olmasından özne veyahut nesne konumunda olup da bu fiilin faili veyahut mefulu olmaktan korkuyorum çünkü.. hikayelerin hep düğüm kısımları tebessüm ettirmiyor insanı teessüre uğramaktan da korkuyorum tabitarım teessüre meyyal zaten gözlerimde hep 1damla yaş.. ve bunun bulaşıcı 1 virüs olmasından korkuyorum hikayelerindeki acı tad, paylaştığımız "an"ortak yemeğinde gözyaşı virüsü olup üzüntü hastalığı bulaştırmasın bize.. ve bir bilmece olan amcaları muhabbetleriyle bırakıp az evvel elini öptüğümüz amca ve yanına gelen yeni amcayı gene öpüp teyzeler katına çıkıyoruz.ortam kalabalık //ortam lafından nefret ediyorum// 3 tane liseli arkadaşımız ve teyzelerimiz muhabbetteler.. insan dünyayı kurtarmaya çalışmaktn hiç bi yaşta vaz geçmiyor arkadaşım (: hani katılmasam da katılsam da görüşlerine eyvallah (; bir teyzenin yanına gidiyoruz.mistik ziyadesiyle. öyle dualar ediyor ki ve de samimice.. ben inandım ki hissediyor.. Allah razı olsun teyze hayır duaların için inşallah hayrıyla nasib olurlar.çalış okulunu bitir ibadetini et ibadetini eden birini kabul et hayırlı insan ol işte vatanına ailene Allaha hayırlı kul ol di mi teyze doğru bi şey di mi.. sağolasın içimi okuduğuna inandığım beni şiirle karşılayan beni ağlatan bana hayır dua eden teyzem ellerini öpüyorum.hepsinin tek tek ellerini öpüyorum ne güzel geleneğimiz var aslında araştırmadım da neden öpüyoruz diye ama eğiliyorsun böyle benden yaşca tecrüben var hürmet ediyorum bak sana diyorsun bir kere saygı var bir kere tevazu var ve tekamül var.. annanem kokuyor hepsi, ben ananemi bırakmam bıraktırtmam da ama kardeşim eyvallah içim rahat etti açıkcası güzeller keyifteler hoşlar ama hikayeleri var benim korktuğum hüzünleneceğimi bildiğim.. zira Remziye Teyze diyor ki.. düşmanını kendin doğurdun esas bak 3 evladım var ben burdayım.. ben annemi de bırakmam babamı da bırakmam oraya Rabbime büyük konuşmaktan sığınırım öncelikle.her şeyleri var televizyonları, buzdolapları, güzel yemekleri, hatta meyveleri //o böyle dedi // , diyetisyenleri, sıcak suları, bakanları, soranları kısmen..... ,anlaştıkları, anlaşamadıkları, arkadaşları, aynı havayı sokdukları... var güzel şeyler de paylaşıyorlar.. çok güzel manzaraları var; koca koca suların üzerinde duran, koca koca gemilere bakan, koca koca camlarından görünen.. sanırım inşallah huzur lular huzurları da var.. evlerinde neden huzurları olmadığı aklımın bütününde.. hepsini seviyorum ben.. yaşlanıcaz di mi.. korkuyorum gerçekten.. bu asabiyet bu asilik bu huzursuzluk bu virgül koymadan cümle kurarcasına silgiye muhtaç cümleler gibi yaşayış bu sonu gelmeyen arayış... korkuyorum gerçekten; ileride, huzurumu sıcak kestane çatlatan soba harıltısı eşliğinde tahtadan 2 katlı evimde denizi koklayamadan parçamın parçaları elimi öpmeden ben kimseye aşk dolu gözlerle glümsemeden, gene sıcak denize bakan sevgi dolu ama amam.. işte bir 3 katlı evde geçirmekten.salıncaklarında parçamın parçalarının sallandığı 2 katlı ev.. salıncakları yan sokaktaki belediye parkından ve boş oluşlarından yabancı oluşlarından ibaret 3 katlı ev..

hepsini çok sevdim.hayatımdaki herkesi sevmem gerektiğini hissettirdiler.nefretlerimden sıyrılmam gerektiğini.çünkü ben orda evel o fikrimin uyuşmadığı teyzeye öyle bir nefretle baktım ki sonra kendimden nefret ettim ve bunları yazarken nefret ediyorum dediğim kişinin sesini duymaktan ve nefret etmekten nefret ederek kaotik 1 hissiyat peyda ettim.Remziye teyze bize odasının yerini göstermeden evvel hayatını anlattı kısmen, korkutuğum o hikayesine gizli özne oldum bir müddet.. virüs kaçtı elbet içime gözler nemlendi zaten nemliydiler.. seni dedi.kimse istemez.güvenme kimseye.her şey bir yere kadar.acımasızlık biz merhameti öğrenelim de yapılanları yapmayalım diye mi? hocam demişti ki acı iyiki var acı olmasa merhameti nereden öğrenecektik?? ben bu sözü her yaşadığım şeyde neden daha iyi anlıyorum..? artık nefret ettiğim insanların kapılarına gidip bir ihtiyaçları var mı diye sorabiliyorum.. bazen........ zamanla nefret de etmiycem belki.. insanların değişimleri benim hislerimi değiştirmiycek belki zamanla.

...

anneme selam söylediler
ilettim ben de
soramadım
utandım
huzurları yok mu anne??
demeye
utandım bağırışlarımdan asiliklerimden
yine de benden başka şey düşünmeyişinden
balık aldığında yemeyip beni bekleyişinden
her şeyi benim için yapmasından
benimleyken kolunu kırmsasından
ayağının lifini koparıp hala acı çekmesinden
ağlatmalarımdan
beni alçılarda büyütmeye çalışırken omurunun eğrilmesinden
beni sağlıklı bi şekilde dünyaya getiricem diye 9 ay evden çıkmamasından
13 yıl ben doğayım diye beklemesinden
utandım...
yine de selam ederken bile bağırdım
Allahım bana sakinlik,sabır,güzel huy,edeb,haya,hidayet ver
amin...

yaşadık yazdık

güzeldi ben sevdim tadına da baktım hoşuma gitti //yemekteyiz: format nur, bölüm maneviyat huzur ve gözyaşı//

izmit, senin tadına bakmaya geç başladım
sevmediğim diğer yemeklerin de tadına bakıcam zamanla
belki de tadları iyidir
o sofraya gelen her şey şükretmek için
bulamayanlar da var
daha beterini bulanlar da zira //aç karnına maneviyat tefekkürleri//
otobüsten iniş
yemek yeme
mekan fevziye, olay çay //abi çayımı demli ve şekersiz içtiğimi hala biliyor
ablanın kafa içi soruları
kardeşin aniden sigarayı bırakışı
eve dönüş
// ovv ev diyorum benimsedim ben burayı hm ?? //

başlama noktası //.// yaşanan //...// bitiş noktası //.//

ben mutlu oldum bu günümden
maneviyat aldım
ders aldım
şükr ettim
dua ettim

eyvallah ettim

"."

mim

aslında daha sorum var huzura ve eve dair

ev mi huzuru verir

insan huzurunu yanında mı götürür

en huzurlu ev kalp midir

huzur romanının yazılış amacı nedir

ben neden bitiremedim o kitabı

sus NuN

bilinçakışı tekniği budur sevgili aradaşlar...

akma bilinç

mim dedik ya

mim hayti